Dzień zmarłych vs. życie


Znów moje ulubione święto w Meksyku, najbardziej widowiskowe, kolorowe i zawsze wszędzie wspominane – Día de los Muertos. W zeszłym roku opisywałam już po trosze jak wyglądają przygotowania, świętowanie, konflikt Halloween-Dzień zmarłych, itd.
Tym razem będzie więcej prozy życia niż kultu śmierci.

31.10
W zasadzie to nic specjalnego, bo była grana telenowela. Jeżeli chodzi o imprezy Halloween to w Meksyku trwają one od końca października do początku listopada, nie ważne czy to będzie 31, 1 czy 2, tam gdzie wypada weekend, tam się odbywa fiesta. W moim przypadku miała miejsce dzień później.

Chciałam w tym roku ambitnie pozwiedzać muzea i centra kulturowe, aby zobaczyć „ofrendas“ czyli ołtarze stawiane zmarłym, które Meksykanie stawiają jak my szopki na Boże Narodzenie. Każde szanujące się muzeum, centrum kulturowe, uniwersytet, urząd miasta, czy nawet hipermarket i sklep obuwniczy, konstruują ołtarze (czy ołtarzyki), które mają upamiętnić zmarłych, ważnych dla tego właśnie miejsca. Uwielbiam jeździć po mieście i oglądać ofrandas, czasem są na prawdę niesamowite! Każdy ołtarzyk jest inny, dopasowany do osobowości i upodobań zmarłego, starannie wykonany i bardzo kolorowy. Czasem trzeba się mu dobrze przyjrzeć, ponieważ zawiera wiele niejednoznacznych informacji i dużo czarnego humoru. Papierosy, alkohol, narkotyki, seksualne aluzje; to jedne z ulubionych motywów wplatanych w dekoracyjne ołtarze. Meksykanie szydzą ze śmierci, wyśmiewają ją, ubierają w kostium prostytutki czy alfonsa i stawiają w centrum miasta. Wszechobecne czaszki, kości i trupy przez kilka dni zalewają miasto i wprowadzają niesamowitą mistyczną atmosferę.

01.11
Szlakiem odkrywania miasotwych ofrendas, udałam się do uniwersyteckiego Centrum Kulturowego Tlatelolco. Facebook zachęcał do odwiedzania i podziwiania wspaniałych ołtarzyków zbudownych na tę okazję. Ale oczywiście plany planami, a życie życiem. W prawdzie już dawno nauczyłam się, że w życiu (a tym bardziej w Meksyku) do planów nie należy się za bardzo przywiązywać. Okazało się, że 1 i 2 listopada centrum jest nieczynne i nie ma szans na zobaczenie czegokolwiek. Wiem, że dla Europejczyka nie jest to nic dziwnego, przecież w święta wszystko jest zamknięte. Jednakże, w Meksyku jest to absolutny ewenement. Ośmielę się nawet stwierdzić, że Centrum Tlatelolco było pewnie jedynym miejscem w całym mieście, które tego dnia było zamknięte. Czy to wpływ Stanów czy zła polityka, ale w tym kraju, jak nigdzie indziej konsumpcja = życie i bycie. Kina, centra handlowe, sklepy, wszystko zawsze da się kupić, dostać, załatwić! 1 listopada otworzyłam konto w banku, zmieniłam operatora sieci komórkowej i zrobiłam zakupy na weekend. Piątek, świątek czy niedziela, Meksyk zawsze na pełnych obrotach! Nie to, żebym popierała taki system, wręcz przeciwnie, żal mi zawsze tych wszystkich pracowników, którzy nie mają nigdy wolnego, ale tak to niestety działa. No, ale tym razem tak zadziałało, że nie zadziałało, czyli cały Meksyk.
Na szczęście, tuż przy centrum był mały niepozorny park, który okazało się ukrywał mnóstwo pięknych (i śmiesznych) kościotrupów. Tak po prostu. Oto niektóre z nich:









Kolejnym etapem był Uniwersytet (UNAM), na którym co roku wystawiane są jedne z najsłynniejszych ofrendas w mieście. Tak jak dwa lata temu chodziłam oniemiała po terenie uniwerku podziwiając niezwykłe konstrukcje jakie stworzyli studenci, tak w tym roku znów coś nie wypaliło (dosłownie). Na UNAMie odcięli prąd i szlag wszystko trafił. Niby wszystko ładnie, ale w zasadzie nic nie było widać i nie było porównania ze spektakularnymi ołtarzami sprzed dwóch lat. Bywa.





Na koniec dnia (a był to dłuugi dzień!) musieliśmy zwiedzić jeszcze centrum Coyoacán, dzielnicę Fridy Kalho (tu też mieszkamy). Tu dopiero odbywa się fiesta. Od wieczora do późnych godzin nocnych szpilki nie da się wcisnąć. Tłumy wampirów, kościotrupów, zombie, mumii i wszystkiego co martwe, krwawe i straszne, przelewają się ulicami dzielnicy. Szliśmy akurat na imprezę halloweenową do domu kolegi i oczywiście, żeby uczcić koniec dnia okazało się, że dzisiaj nie sprzedawali alkoholu.
Zostawię już sprawę bez komentarza i dodam na koniec parę zdjęc. Ulubioną rozrywką Meksykanów jest przebieranie swoich psów i dzieci. Kreatywność nie zna granic.







Taki to właśnie był ten dzień pierwszy. Trochę niewypał, ale i tak fajny. Żeby nie zanudzić i podbudować napięcie, dzień drugi zostawiam na jutro! Będzie śmiesznie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ciężkie życie aksolotla

Obraz
Ten wpis, oraz po części także blog, chciałabym zadedykować aksolotlom. Za ich ciężki żywot, za kawał brudnej roboty i za wszelkie zło świata tego, które dzielnie od wieków pochłaniacie (nie mówiąc już o brudach Xochimilco, ¡ qu é asco! ).  Tyle słowem wstępu. Ale o co chodzi? Okazuje się, że aksolotl to nie tylko fascynujący bohater z opowiadania pewnego słynnego Argentyńczyka. Nie tylko słodkie, różowe i tajemnicze stworzonko, które można hodować w domowym akwarium (tzn. generalnie nie można, ale…). Nie tylko zagadkowa płazo-ryba (?), na której eksperymentują naukowcy, badając jej wyjątkowe zdolności regeneracji. Nie tylko istota, która może całe życie pozostać w stadium larwy (tej różowej, teenage for ever!) i tak też się rozmnażać. Może nigdy nie dojść do wieku dorosłości, kiedy to przeistacza się w obleśnego, chropowatego, czarnego potwora. No właśnie, jakby tego im było mało, aksolotle są jeszcze mocno naładowane całą gamą mitów i symboli. Okazuje się, że ta m...
Czytaj więcej

O znajomościach, przyjaźniach i rodzinie w Meksyku

Obraz
Wpis ten zawdzięczam i dedykuję Klubowi Polek na Obczyźnie , który jest najfajniejszym miejscem internetowego świata, motywuje do działania, pisania i blogowania.  W Meksyku wiele spraw może sprawiać trudności i nie tak łatwo jest się Europejczykowi przystosować. Ogromne odległości, korki, brak zieleni (DF), przeludnienie, załatwianie formalności migracyjnych, inny styl życia/bycia, inna mañana , itp. Ale jest coś, co porównując z jakimkolwiek innym miejscem na świecie, w Meksyku przychodzi łatwo i przyjemnie; a mianowicie kontakt z ludźmi i nawiązywanie znajomości.  Gdy po raz pierwszy przyjechałam do Meksyku (do Ciudad del Carmen) na roczną wymianę w 2005 roku, byłam jeszcze tą trochę nieśmiałą, mało atrakcyjną dziewczyną, która raczej wolała stać zboku i obserwować, niż być w centrum zainteresowania. Meksyk okazał się najlepszym lekarstwem na nieśmiałość i niską samoocenę . I nie chodzi tu tylko o fizyczne powodzenie, ale przede wszystkim  o ogromne zaintere...
Czytaj więcej

Prawo jazdy z supermarketu

Obraz
 Kto był w Meksyku ten wie, a kto nie był, ten też ma jakieś wyobrażenie, jak wygląda jazda samochodem po miastowym gigancie. Nie bez powodu mówi się „Ale Meksyk!“. Na początku nie chce się wierzyć, że egzaminy na prawo jazdy rzeczywiście nie istnieją. W sumie, zależy to od stanu. Są takie, w których trzeba zdać egzamin, zazwyczaj jednak polega on na zaznaczeniu na kartce odpowiedzi na parę podstawowych pytań i nie stanowi problemu nawet dla średnio-inteligentnego kandydata na kierowcę. O egzaminach praktycznych nie mamy co mówić, bo ich nie ma. Tak też postanowiłam sprawdzić to całe prawo jazdy, bo rzeczywiście nie chciało mi się wierzyć. Wielu znajomych z Europy nawet nie kłopocze się z wyrobieniem meksykańskiego dokumentu, bo przecież wystarczy dówd osobisty, prawko krajowe, czy jakakolwiek legitymacja, bo meksykański policjant i tak nie ma pojęcia co jest na nim napisane. Powód do wystawienia mandatu (szególnie jak się jest z „zagranicy“) zawsze się znajdzi...
Czytaj więcej