Jak zostałam gwiazdą telenoweli meksykańskiej



Kto by pomyślał. Mieszkam tu od półtora roku i nikt mi nigdy nie powiedział jak nie robiąc w zasadzie nic, można zarobić pieniądze. Otóż panie i panowie, należy się wkręcić w biznes telewizyjny! A konkretniej, zostać statystą na planie telenowel! Ale zacznijmy od początku… 

Zaczęło się od tego, że znalazłam na fejsbuku grupę o nazwie ‘Polacy w Meksyku’. Okazało się, że trochę nas tu jest. I to większość właśnie w mieście Meksyk. Nie miałam pojęcia, myślałam, że jestem raczej odosobnioną jednostką, samotną Polką w wielkim 25 milionowym gigancie. Pracując w ambasadzie poznałam wielu Polaków, szczególnie gdy organizowaliśmy wybory jesienią 2011 roku, ale były to osoby głównie z pokolenia moich rodziców, albo jeszcze dalej. Zdarzali się też studenci (czyli studentki), którzy pojawiali się na parę miesięcy, po czym wracali. A tu nagle, proszę, może nie cała masa, ale pojawiły się w moim zasięgu inne Polki, które w jakimś sensie dzielą ten sam los co ja. 

Ula na pierwszej kawie opowiedziała mi o głównym zajęciu obcokrajowców w Meksyku – statystowaniu i modelowaniu. Jak się okazało, będąc Europejczykiem czy Amerykaninem, od razu ma się fuchę. Agencje castingowe, reklamówki, seriale, programy telewizyjne, telenowele; zawsze poszukują ‘białych’ ludzi do pracy! Wystarczy, że jest się ‘w miarę’ ładnym i zadbanym i już można startować i robić karierę w telewizji. A pieniądze są całkiem niezłe. Ludzie z tego żyją i to żyją bardzo fajnie. Najlepiej zarabia się na reklamówkach. Nawet nie mając żadnego tekstu (obcokrajowcy zazwyczaj nie mówią, żeby nie było akcentu) i będąc postacią poboczną można zgarnąć od 1000 do 5000 zł. Za jeden dzień pracy! Jak na Meksyk to bardzo dobra kasa. Niestety do reklamówek trudno się dostać, bo konkurencja jest spora. Ale są też inne możliwości. Najróżniejsze programy, seriale, kampanie reklamowe, filmy (dużo amerykańskich filmów kręci się w Meksyku…bo taniej). Jeśli ktoś z was widział arcydzieło amerykańskiej kinematografii pt. „Troja”, to może przypomni sobie te rzesze greckich oddziałów. Nie kto inny jak nasi Meksykanie z krwi i kości. 

Jeśli chodzi o filmy to nawet da się wkręcić w coś fajnego, mi się jeszcze nie zdarzyło, ale dziewczyny były na przykład na planie filmu Diego Luny, który wyjdzie w tym roku. Są też seriale. Parę dni temu na przykład, szukali osób do odcinka ‘Gossip Girl’, który będą kręcić w Acapulco. I tak dalej.

A na szarym końcu łańcucha telewizyjnego, niezmordowane i zawsze niezmienne telenowele. 

Telenowele są najniższym poziomem telewizji i przy tym też najgorzej płatnym. Za dzień pracy płacą między 100 a 200 zł. Ale jedną z zalet telenowel jest to, że są stałe, zawsze były, są i będą. Dzięki temu można liczyć na to, że przynajmniej raz w tygodniu ta stówa wpadnie do kieszeni.

Na początku poszłam dla kasy. Wymyśliłam sobie najlepszy plan na świecie. Piszę teraz pracę magisterską, skupiam się na tym, a w między czasie, tak raz, dwa, trzy razy w tygodniu będę chodzić na nagrania, na castingi itd., i zarabiać na życie. Wyobrażałam sobie reklamówki i te 1000zł na rękę, oh! Ale niestety rzeczywistość mnie skarciła. Przez zmianę prawa migracyjnego i braku pozwolenia na pracę nie mogę nawet pójść na casting, bo wszędzie wymagają papierów. Wyrobienie pozwolenia na pracę w tym momencie graniczy z cudem, jest długotrwałe, skomplikowane i bezsensowne. 

Mój plan legł w gruzach. Nie zarobię kokosów i nie będę twarzą proszków do prania, past do zębów ani środków na przeczyszczenie. Tu właśnie telenowele otworzyły przede mną drzwi. W Meksyku, tak jak kiedyś w Polsce jest pewna piękna zasada, że wszystko się da. W telenowelach nikogo nie interesują błahostki typu pozwolenia o pracę. Jesteś chętna? Jesteś Europejką? Przychodź! Tak więc przyszłam, i znowu przyszłam i tak sobie chodzę. 

A o bezcennych doświadczeniach z drugiej strony ekranu w następnym odcinku nr 1458.

Ps. Żeby nie było nudno, wrzucam parę moich nowych zdjęć. W końcu jak mam robić karierę, to trzeba zacząć od autoreklamy (i obiecałam Kai). Niestety usilnie szukając moich ładnych zdjęć na fejsie, nie zdołałam znaleźć takowych, wygląda jakby moje życie to były tylko idiotyzmy, alkohol i imprezy, przynajmniej z fejsa. Zatem oto zdjęcia autorstwa Uli Cichackiej. Enjoy!







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ciężkie życie aksolotla

Obraz
Ten wpis, oraz po części także blog, chciałabym zadedykować aksolotlom. Za ich ciężki żywot, za kawał brudnej roboty i za wszelkie zło świata tego, które dzielnie od wieków pochłaniacie (nie mówiąc już o brudach Xochimilco, ¡ qu é asco! ).  Tyle słowem wstępu. Ale o co chodzi? Okazuje się, że aksolotl to nie tylko fascynujący bohater z opowiadania pewnego słynnego Argentyńczyka. Nie tylko słodkie, różowe i tajemnicze stworzonko, które można hodować w domowym akwarium (tzn. generalnie nie można, ale…). Nie tylko zagadkowa płazo-ryba (?), na której eksperymentują naukowcy, badając jej wyjątkowe zdolności regeneracji. Nie tylko istota, która może całe życie pozostać w stadium larwy (tej różowej, teenage for ever!) i tak też się rozmnażać. Może nigdy nie dojść do wieku dorosłości, kiedy to przeistacza się w obleśnego, chropowatego, czarnego potwora. No właśnie, jakby tego im było mało, aksolotle są jeszcze mocno naładowane całą gamą mitów i symboli. Okazuje się, że ta m...
Czytaj więcej

O znajomościach, przyjaźniach i rodzinie w Meksyku

Obraz
Wpis ten zawdzięczam i dedykuję Klubowi Polek na Obczyźnie , który jest najfajniejszym miejscem internetowego świata, motywuje do działania, pisania i blogowania.  W Meksyku wiele spraw może sprawiać trudności i nie tak łatwo jest się Europejczykowi przystosować. Ogromne odległości, korki, brak zieleni (DF), przeludnienie, załatwianie formalności migracyjnych, inny styl życia/bycia, inna mañana , itp. Ale jest coś, co porównując z jakimkolwiek innym miejscem na świecie, w Meksyku przychodzi łatwo i przyjemnie; a mianowicie kontakt z ludźmi i nawiązywanie znajomości.  Gdy po raz pierwszy przyjechałam do Meksyku (do Ciudad del Carmen) na roczną wymianę w 2005 roku, byłam jeszcze tą trochę nieśmiałą, mało atrakcyjną dziewczyną, która raczej wolała stać zboku i obserwować, niż być w centrum zainteresowania. Meksyk okazał się najlepszym lekarstwem na nieśmiałość i niską samoocenę . I nie chodzi tu tylko o fizyczne powodzenie, ale przede wszystkim  o ogromne zaintere...
Czytaj więcej

Prawo jazdy z supermarketu

Obraz
 Kto był w Meksyku ten wie, a kto nie był, ten też ma jakieś wyobrażenie, jak wygląda jazda samochodem po miastowym gigancie. Nie bez powodu mówi się „Ale Meksyk!“. Na początku nie chce się wierzyć, że egzaminy na prawo jazdy rzeczywiście nie istnieją. W sumie, zależy to od stanu. Są takie, w których trzeba zdać egzamin, zazwyczaj jednak polega on na zaznaczeniu na kartce odpowiedzi na parę podstawowych pytań i nie stanowi problemu nawet dla średnio-inteligentnego kandydata na kierowcę. O egzaminach praktycznych nie mamy co mówić, bo ich nie ma. Tak też postanowiłam sprawdzić to całe prawo jazdy, bo rzeczywiście nie chciało mi się wierzyć. Wielu znajomych z Europy nawet nie kłopocze się z wyrobieniem meksykańskiego dokumentu, bo przecież wystarczy dówd osobisty, prawko krajowe, czy jakakolwiek legitymacja, bo meksykański policjant i tak nie ma pojęcia co jest na nim napisane. Powód do wystawienia mandatu (szególnie jak się jest z „zagranicy“) zawsze się znajdzi...
Czytaj więcej