Niedzielny piknik

Zaczęliśmy od ciężkiej pobudki o godzinie 5.00 rano, ale potem było już coraz lepiej. Mieszkając pod jednym dachem z wulkanologiem – Zackiem (z Belgii), musieliśmy stawić czoła wyzwaniu i ochoczo zgodziliśmy się na wspólną niedzielną wspinaczkę na Nevado de Toluca. Ponieważ znajduje się on w Estado de México, niedaleko Toluki, musieliśmy wyjechać dość wcześnie, żeby zdążyć dojechać, wspiąć się i zejść przed zachodem. W Meksyku jest ok. 126 wulkanów i stref wulkanicznych, a Nevado de Toluca, czy też oryginalnie nazwany Xinantécatl, czyli nagi człowiek, jest jednym z nich. Ponieważ był jeszcze styczeń, a szczyt wulkanu to nie przelewki, bo sięga 4680 mnpm, z niecierpliwością czekaliśmy, żeby zobaczyć wreszcie śnieg. Pierwszy raz od dwóch lat założyłam rajstopy pod spodnie, opatuliliśmy się w bluzy, kurtki, kamizelki, czapki, rękawiczki i wszystko co zimowe, kawa w dłoń i ahoj!

Wspiąć się na wysokość 4680 m może brzmieć dość hardcorowo. Dlatego, żeby uprzedzić komentarze osób, które zbyt dobrze mnie znają, spoko, nie wchodziliśmy od 0 do szczytuJ. Sam Meksyk leży na wysokości 2240 mnpm, na Nevado podjeżdża się samochodem. Co bardziej leniwi i grubasy wjeżdżają nawet na samą górę, co by się nie namęczyć za bardzo. My dzielnie podchodziliśmy z buta! Spośród wulkanów i gór Meksyku, ta jest podobno jedną z łatwiejszych. Jak na początek wystarczy. Celem było wejście i rozłożenie pikniku na szczycie, czyli w samym kraterze. 

Start był szybki i rześki, bo co to jest podejść pod górę! Słońce grzało, zero chmur, piękny krajobraz, żyć nie umierać! Szybko jednak rzeczywistość zweryfikowała naszą kondycję i prawda dała się we znaki. Na wysokości ponad 4 tys metrów i przy nawet średnim wysiłku, serce wali jak szalone, w powietrzu jest mniej tlenu, ciężko złapać oddech, niby wszystko działa, ale jakoś tak na wszystko potrzeba dużo więcej energii. Szybko zrezygnowaliśmy z rozmów i każdy skupiony na sobie, nie tracąc zbędnie siły na pogaduchy, wspinał się swoim tempem. 

Okazało się, że mimo zimy, śniegu nie zaznaliśmy. Gdzieś na szczytach były jakieś pozostałości z poprzednich dni, ale takie to żadna frajda. Nie było więc bałwana, nie było bitwy na śnieżki, nie było orła. Ale był krater i to zrekompensowało niespełnione zimowe oczekiwania. Widok niesamowity. Ostre powietrze, silny wiatr, przestrzeń i cisza. Patrzysz na to wszystko i jedyne co myślisz to ‘o, kurwa, stoję nad kraterem wulkanu’. Nagle starasz się przypomnieć sobie lekcje geografii i zdajesz sobie sprawę, że nie masz pojęcia jak to wszystko działa, skąd się biorą wulkany, lawa, pyły, jak to było? To co w szkole było abstrakcją i wydawało się mało przydatne, nagle rozbudza ciekawość i chcesz wiedzieć wszystko! Widzisz na własne oczy i chcesz się dowiedzieć  skąd? Jak? Dlaczego? Zaczęliśmy zalewać Zacka pytaniami, bo chyba wszyscy poczuliśmy nagły przypływ energii i pragnienie wiedzy. To naprawdę niesamowite, mieć nagle do czynienia z czymś co nigdy w życiu cię nie zainteresowało, nad czym się nie zastanawiałeś i co wydawało się zbędne. Nagle czujesz się jak dziecko, które z zafascynowaniem przygląda się każdemu szczegółowi i zadaje masę banalnych pytań.  Ale którędy to się wylewa? Z czego jest lawa? Jak bardzo jest gorąca? A jak daleko może dopłynąć? Z jaką prędkością płynie? Skąd wiadomo kiedy wybucha wulkan? A ten wulkan może jeszcze wybuchnąć? 

Dowiedziawszy się, że ostatnia zanotowana erupcja miała miejsce w 1330 roku, pewnym krokiem i z dziecięcym entuzjazmem ruszyliśmy przez pyły i żwiry do Laguna del Sol, oczka wodnego, które utworzyło się w kraterze. 

Rozłożyliśmy piknikowy kocyk, wyjęliśmy wałówkę i pełni szczęścia, zmęczeni, głodni i zafascynowani zjedliśmy niedzielny obiad w słońcu, w kraterze wulkanu, na wysokości 4680 m. 

oznaki zimy

wpinaczka i bezchmurne niebo

w połowie drogi, widoczek

Oxi rzecz jasna też z nami była! No i wymiękała

krater

schodzimy

albo się ześlizgujemy

i piknikujemy

i śpimy

1 minuta po przebudzeniu, jeszcze z suwakiem odciśniętym na twarzy

i adiós, fajnie było